Αυτή η κριτική δημοσιεύτηκε αρχικά ως μέρος της κάλυψής μας για το South by Southwest Film Festival 2016.
Το κολέγιο θα αλλάξει τη ζωή σας. Αυτό ακούμε όλοι από το γυμνάσιο. Το επόμενο βήμα, η τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι όπου βρίσκεσαι. Αυτή η ιδέα είναι ουσιαστικά η έπαρση Όλοι θέλουν λίγο!! ,Richard Linklater»της πολυαναμενόμενης πνευματικής συνέχειας του αριστουργήματος του ενηλικίωσης του 1993, Ζαλισμένος και μπερδεμένος . Μόνο αυτή η ταινία διαδραματίστηκε τέσσερα χρόνια νωρίτερα στα αχανή προάστια του Όστιν του Τέξας, όπου παρακολουθήσαμε μια ντουζίνα σαστισμένους εφήβους γυμνασίου από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Γεμάτο επαναστατική νεολαία που κυμαινόταν από άγριους άντρες έως ανθεκτικές γυναίκες, αγόρια με έναστρο μάτια έως έξυπνα κορίτσια, το καλτ κλασικό αυλακωμένο στα σαλόνια σε όλη την Αμερική και άντεξε πολλές γενιές για την απίστευτη ικανότητά του να προσφέρει έναν απτό κόσμο που αισθάνθηκε διαχρονικός παρά το γεγονός ότι ήταν ένα νοσταλγικό στιγμιότυπο του καλοκαιριού του 1976.Αυτή τη φορά, είναι ο Αύγουστος του 1980 και η τεστοστερόνη είναι σε υψηλό όλων των εποχών. Ο Linklater περιορίζει το πεδίο για να μηδενίσει τον αγορίστικο πρωτοετή Jake (Μπλέικ Τζένερ), ένας υποψήφιος στάμνα σε ένα κολέγιο του Τέξας, όπου του ανατέθηκε να ζήσει σε ένα αθλητικό σπίτι εκτός πανεπιστημιούπολης με τα νεοανακαλυφθέντα αδέρφια του. Υπάρχει ο αλαζονικός και ανταγωνιστικός McReynolds (Tyler Hoechlin), ο ναρκωτικός και φιλοσοφικός Willoughby (Γουάιατ Ράσελ), ο λιγώτερος και ανόητος Nesbit (Austin Amelio) και ο γλυκύς αλλά απολαυστικός Finnegan (Γκλεν Πάουελ). Οι άλλες χούφτες των προσώπων καταλήγουν σε διάφορους βαθμούς διψασμένους για σεξ, αντιπάλους συντρόφους που είναι όλοι εναλλάξιμοι με εξαίρεση τον καρτουνίστικο Jay Niles (Juston Street) και τον μοναχικό μαύρο συμπαίκτη τους, Dale Douglas (J. Quinton Johnson).
(Συνέντευξη:Όλοι θέλουν τον Richard Linklater!!)
Σχετικό βίντεοΜια τέτοια έλλειψη οικονομίας μαστίζει και παραβιάζει τη χαλαρή αφήγηση Όλοι θέλουν λίγο!! . Προσπαθήστε να φανταστείτε ότι θα περάσετε τρεις μέρες με τους μεγαλύτερους μαλάκες στο τετράγωνο, την αφόρητη ομάδα ακατάλληλων που είναι δυνατά, αντιπαθητικά και αγνοούν. Πραγματοποιούν τα τραγούδια του Van Halen, ζώντας αυτή τη μεθυστική ζωή των εφηβικών ονείρων που είχαν ξεγραφεί από την ανάγνωση πάρα πολλών τευχών Αργόσχολος περιοδικό μεγαλώνοντας. Ομολογουμένως, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν τέτοιο θέμα αν ο Linklater δεν ήταν τόσο αφοσιωμένος σε αυτόν τον ταραχώδη οίκο των μυών που παλλούν το σπέρμα. Αντί να επεκτείνετε την ιστορία και να εμπλέκετε μια γκαλερί απατεώνων συμπληρωματικών χαρακτήρων — όπως π.χZoey Deutch»Η Beverly, η οποία γίνεται φάρος φωτός στο 60% της ταινίας — έχουμε κολλήσει με μια ομάδα ορμονικών κυνηγόσκυλων που πίνουν, μονομαχούν και χορεύουν. Πολλά από αυτά είναι αστεία - για παράδειγμα, οποιεσδήποτε σκηνές που αφορούν τον ομολογουμένως γοητευτικό Finnegan του Powell ή τον δοκιμαζόμενο McReynolds του Hoechlin - αλλά το να κάνεις παρέα με αυτούς τους τύπους τελικά γίνεται αγγαρεία.
Τους ακολουθούμε ασταμάτητα για 72 ώρες καθώς μπαίνουν σε ντίσκο, σκοντάφτουν σε κάντρι μπαρ και προσπαθούν να συνδυαστούν σε πανκ κλαμπ DIY. Όλα γίνονται εύκολα για όλους, ακόμα και για τους πρωτοετείς φοιτητές, στους οποίους λένε επανειλημμένα ότι η ζωή θα είναι δύσκολη και ότι είναι μόνοι τους και ότι πρέπει να πέσουν μέσα πριν πέσουν έξω. Δεν υπάρχει ούτε ένα διακύβευμα για κανέναν χαρακτήρα σε αυτήν την ταινία, και ενώ κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι αυτό δεν ήταν ποτέ προνόμιο του Linklater, μια γρήγορη αναδρομή στην πιο νατουραλιστική κινηματογραφική του παραγωγή (βλ. Τεμπέλης , Παιδική ηλικία ) θα δώσει κάποια αξιοσημείωτη αίσθηση έντασης. Αλλά όχι, ο Τζέικ είναι ένα σωματικό και διανοητικό wunderkind που παίρνει τα κορίτσια με ευκολία και κάνει κύκλους γύρω από όποιον αντιμετωπίζει - έναν μεταμφιεσμένο Σούπερμαν. Που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς οι ηλίθιοι που παραπονέθηκαν Η Δύναμη Ξυπνά Η Daisy Ridley, χαρακτηρίζοντάς της ως Mary Sue, μπορεί να αντιληφθεί αυτόν τον τύπο. Θα έκαναν τις ίδιες καταγγελίες; Άλλωστε, δεν μπορεί να κάνει κακό! Μπορεί και θα κάνει τα πάντα!
Εξαιτίας αυτού, Όλοι θέλουν λίγο!! χάνει μερικά από τα απτά, εγκάρδια στοιχεία που εξύψωσαν τη δουλειά του Linklater και τον έκαναν έναν από τους πιο σημαντικούς και ζωντανούς κινηματογραφιστές στη βιομηχανία. Ήταν η καλύτερή μου εμπειρία ποτέ, ανακοίνωσε σε μια προκαταρκτική προβολή την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, προσθέτοντας: Είμαι καλύτερα τώρα από ό,τι ήμουν και έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση. Τι μπορώ να πω? Μεγάλο μέρος αυτής της εμπιστοσύνης πιθανότατα πηγάζει από το γεγονός ότι αυτή η ταινία είναι κάπως αυτοβιογραφική. Στο ίδιο συνέδριο, υποστήριξε ότι άντλησε από εμπειρίες του παρελθόντος για τις πολλές πρόστυχες καταστάσεις, παραδεχόμενος: Τα καταφέρνω όλα. Ήμουν εκεί. Ναι, έγιναν όλα. Καθώς παρουσίαζε την ταινία στο South by Southwest, αναγνώρισε ότι το 1980 ήταν μια πολύ διασκεδαστική περίοδος για να είσαι στο κολέγιο. Προς τιμήν του, καταγράφει εκείνες τις εορταστικές στιγμές, παρασύροντάς μας με μια εξαιρετική ανάμειξηΦτηνό κόλπο,Τα αυτοκίνητα,The Knack,Οι Pink Floyd, και η λίστα συνεχίζεται, αλλά απλά δεν είναι πολύ συναρπαστική ή αποκαλυπτική.
Αντίθετα, η ταινία είναι εκπληκτικά (και αναίτια) χαριστική. Σε ένα σημείο, υπάρχει ένα ολόκληρο μοντάζ συλλογικής συνουσίας και ο Linklater φτάνει στο σημείο να πνίγει την οθόνη με τον γυμνό κώλο μιας γυναίκας, μένοντας αρκετά για να δεις ένα από τα χέρια των παικτών να το σφίγγει. Στυλιστικά, ο Linklater τείνει επίσης να παρακάνει τα εμπορικά του σήματα, παραμορφώνοντας τη μαιανδρική αφήγηση σε εφαπτόμενες ψευδο-φιλοσοφικές διακρίσεις που λειτούργησαν για Ζαλισμένος και μπερδεμένος επειδή υποβιβάστηκαν σε σύντομες εκρήξεις 30 ή 45 δευτερολέπτων. Εδώ, είναι σαν να βρισκόμαστε στη γωνία σε ένα πάρτι στο σπίτι με κάποιον που μυρίζει φτηνή μπύρα και είναι πολύ περήφανος που χρησιμοποιεί τις γενικές του απαιτήσεις σε εισαγωγικά μαθήματα φιλοσοφίας και ψυχολογίας. Αυτό που πραγματικά είναι χάλια είναι ότι η μόνη άλλη εναλλακτική σε αυτή την κατάσταση είναι είτε πιο φιλονικία είτε φιλοδοξία.
(Ανάγνωση:Ένας οδηγός για αρχάριους για τον Richard Linklater)
Εκεί είναι μια καρδιά να Όλοι θέλουν λίγο!! , και είναι όλα στο καστ. Για άλλη μια φορά, ο Linklater συγκέντρωσε μια αξιοθαύμαστη συλλογή από ανερχόμενους, όλα με ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Ο Powell, ο Russell και ο Hoechlin είναι απλώς δυναμίτης στην οθόνη, απολαμβάνοντας και απολαμβάνουν κάθε σειρά με τον ίδιο αντίστοιχο ρυθμό των Sasha Jenson, Rory Cochrane και Ben Affleck πριν από αυτούς. Οι παραγωγοί θα πρέπει επίσης να παρακολουθούν τη Deutch, η οποία κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας στις πολύ λίγες σκηνές που της προσφέρονται. Υπάρχει μια γλυκιά τρυφερότητα στους λεπτούς τρόπους της που θυμίζει τις νεαρές εκκεντρικότητες Παιδική ηλικία επικεφαλής Έλαρ Κολτρέιν. Αναδεικνύει τις καλύτερες ιδιότητες στον Τζέικ και η χημεία που μοιράζεται με την Τζένερ είναι η σπάνια γνήσια σύνδεση στην ταινία. Περιττό να πούμε ότι ο Linklater συγκέντρωσε το σωστό καστ, είναι κρίμα που δεν ήταν πιο φειδωλός με αυτό. Η ταινία θα μπορούσε πραγματικά να έχει ωφεληθεί από μια ευρύτερη προοπτική, παρόμοια με το πώς ο πνευματικός της προκάτοχός της έριξε το νόμισμα ξανά και ξανά.
Αυτή η στενή εστίαση θα επηρεάσει αναμφίβολα τον τρόπο Όλοι θέλουν λίγο!! ηλικίες με τα χρόνια. Και πάλι, για ποιον απευθύνεται αυτή η ταινία; Ενώ Ζαλισμένος και μπερδεμένος έφτασε σε μια εποχή που η νοσταλγία της δεκαετίας του ’70 αναπτύχθηκε για τη Generation X, το τελευταίο ερωτικό γράμμα του Linklater στο παρελθόν έρχεται χωρίς απάντηση. Από ορισμένες απόψεις, η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προσωπική κάθαρση, ένας τρόπος για τον σκηνοθέτη να ξαναζήσει τη δική του παιδική ηλικία, κάτι που είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι πέρασε 12 ολόκληρα χρόνια για να απαθανατίσει τα παιδικά του χρόνια. Υπάρχει κάτι αξιοπρεπές σε αυτή την προσέγγιση, και σε εκείνο το σημείο, τουλάχιστον χαρίζει την ταινία με μια χούφτα συγκινητικές στιγμές - ένα νωρίς το πρωί κολυμπώντας ένα φιλί και φτιάχνοντας ανάμεσα σε μια στάμνα και το κουρκούτι του μια λαμπερή κλήση μικρής απόστασης - αλλά πολλά αισθάνεται άδικο ή ασήμαντο μέσα στην ομιχλώδη ηθική πυξίδα της ταινίας. Είναι ενδεικτικό ότι από τη στιγμή που ο Ric Ocasek αρχίσει να παρακαλεί για τις καλές στιγμές για να κυλήσουν, δεν βιάζεστε ακριβώς να δέσετε τη ζώνη ασφαλείας σας.
Εντάξει, εντάξει… αρκετά.
Red Carpet Gallery
Τροχόσπιτο: